domingo, 9 de marzo de 2014

Sonet... iubirea veche ce-a crescut cu-ncetul - Soneto ...el recio amor nacido poco a poco

 
 
Bătrînul trunchi, o, Doamne, se despică.
Iubirea veche ce-a crescut cu-ncetul
s-a destrămat, iar sufletul meu, bietul,
se jeluieste-n taină, se despică.
 
Din vechiul trunchi făcutu-mi-am sicriu.
M-am răzbunat pe el ca un nebun.
Stejarul falnic tăndări e acum.
O, ce n-as da să fie iarăsi viu!
 
Un frate bun mi-a fost, la umbra lui
cea răcoroasă-aflat-am adăpost
si alinare. Ia-mi securea, Doamne,
 
săvîrsitoare-a mortii trunchiului
izbit cu-nversunare fără rost.
Mă-ntreb si-acuma: Ce-am făcut, o, Doamne?
 
 
 Leopoldo Panero


Traducere  Andrei Ionescu
 
 
 
Soneto
 
Señor, el viejo tronco se desgaja,
el recio amor nacido poco a poco,
se rompe. El corazón, el pobre loco,
está llorando a solas en voz baja,
 
del viejo tronco haciendo pobre caja
mortal. Señor, la encina en huesos toco
deshecha entre mis manos, y Te invoco
en la santa vejez que resquebraja
 
su noble fuerza. Cada rama, en nudo,
era hermandad de savia y todas juntas
daban sombra feliz, orillas buenas.
 
Señor, el hacha llama al tronco mudo,
golpe a golpe, y se llena de preguntas
el corazón del hombre donde suenas.
 
 
 

Goală ești simplă, ca o mână de-a ta, netedă, pământeană, rotundă, transparentă, ai linii ca luna, umbre ca pomii, goală ești subțir...