domingo, 9 de febrero de 2014

Psalmul de Taina - El salmo del misterio

 
 
 
 
O, tu aceea de-altadata,
ce te-ai pierdut din drumul lumii!
Care mi-ai pus pe suflet fruntea
si-ai luat intr-insul locul mumii,
Femeie raspandita-n mine
ca o mireasma-ntr-o padure,
Scrisa-n visare ca o slova,
infipta-n trunchiul meu: sacure.
Tu ce mi-ai prins de cantec viata
cu brate stranse de grumaji
Si mi-ai pornit ca sa mi-o caut
la tine-n palme si-n obraji.
Pe care te-am purtat bratara
la mana casnica-a gandirii.
Cu care-am nazuit alaturi
sa legan pruncul omenirii.
Pur trandafir, batut in cuie
de diamant, pe crucea mea
Si care-n fiece miscare
pierzi cu-o petala cate-o stea.
Camin al dorurilor mele,
fantana setii-nviersunate,
Pamant fagaduit de ceruri
cu turme, umbra si bucate.

Tu care mi-ai schimbat cararea
si mi-ai facut-o val de mare,
De-mi duce bolta-nsangerata
dintr-o valtoare-ntr-o valtoare
Si tarmii-mi cresc in jur cat noaptea,
pe cat talazul mi se-ntinde,
Si ai lasat sa rataceasca
undele mele suferinde;
Unde ti-s mainile sa-ntoarca
in aer caile luminii?
Unde sunt degetele tale
Sa-mi caute-n cununa spinii?
Si soldul tau culcat in iarba,
pe care plantele-l cuprind
Si-asculta-n sanul tau suspinul
iubirii, cucerit murind? 

Tu ce-nfiori pe sesuri plopii
cand treci, din crestet la picioare,
Si prinzi de tot ce te-ntalneste
O plasa calda de racoare.
Tu ce scrutezi, scotandu-ti sanii
pe jumatate din vesminte
Ca sa-i sarute focul gurii,
cuprinsi de maini cu luare-aminte,
Pustia vremii, strabatuta
de soimi de scrum si de nisip,
Carora vantul le-mprumuta
o-nfatisare fara chip;

Tu te-ai pierdut din drumul lumii
ca o sageata fara tinta
Si frumusetea ta facuta
pare-a fi fost ca sa ma minta.
Dar fiindca n-ai putut rapune
destinul ce-ti pandi faptura
Si n-ai stiut a-i scoate-n cale
si-a-l pravalii de moarte, ura;


Ridica-ti din pamant urechea
in ora noptii cand te chem,
Ca sa auzi, o! neuitata,
neiertatorul meu blestem
 
 
Tudor Arghezi
 
 
 
 
 
El salmo del misterio
 
 
Oh, tú, la de otro tiempo
perdido en los caminos de la tierra!
Quién ha puesto tu frente sobre mi alma
tomando en ella el sitio de la madre?
Mujer en mí esparcida
como está la fragancia en una selva
porque tu nombre se escribió en el sueño
a golpe de hacha se grabó en mí mismo,
Tú amarraste mi vida a la canción
e hiciste que mis brazos la buscaran
en tus manos y sobre tus mejillas.
Como si hubieras sido un brazalete
ceñida te llevé a mi pensamiento
cuando aspiré a mecer entre mis brazos
al hijo de los hombres.
Rosa pura, te obstinas en mi cruz
con clavos de diamante
y en cualquier movimiento
pierdes por cada pétalo una estrella.
Imán de mis deseos,
oh, tú fuente de sed encarnizada,
tierra de los rebaños,
tierra de las cosechas y las sombras.
Cambiaste mi sendero,
lo convertiste en olas sobre el mar
que se lleva mi proa solitaria
de un abismo a otro abismo.
Mis riberas se agrandan en la noche,
en las olas crecientes,
con tu consentimiento
se movió la marea del dolor,
y dónde están tus manos
para que hagan volver
las vías de la luz al aire oscuro?
Y dónde están tus dedos
para que en mi corona
delaten las espinas?
Y la cadera acostada en la hierba
que las plantas enlazan
y escuchan en tus senos el suspiro
del amor conquistado en la agonía?
Oh, tú, que cuando cruzas las praderas
haces estremecerse los follajes
y abrazas lo que encuentras
con una red caliente de frescura.
Tú que escuchas, sacándote del pecho
parte de tu vestido
que con el fuego de tu boca besas
y tomas con tus manos suavemente
el desierto del tiempo atravesado
por halcones, arenas y cenizas,
a los que el viento entrega
una apariencia que no tiene rostro ?
Vas extraviada del mundo y su camino
como flecha sin rumbo
y se hizo tu belleza
sólo para engañarme,
Pero, por qué no fuiste vencedora
de aquel destino que acechó tu ser,
no. supiste crear en su camino
aquel odio que lo derribaría.
Levanta de la tierra tus orejas!
En esta hora nocturna te reclamo
para que escuches tú, la inolvidada,
mi maldición ardiente!
 
 
Versión de Pablo Neruda
“De 44 poetas rumanos” Ed. Losada

 

Goală ești simplă, ca o mână de-a ta, netedă, pământeană, rotundă, transparentă, ai linii ca luna, umbre ca pomii, goală ești subțir...